GERONTAS ΠΑΙΣΙΟΣ

Γέροντας Παΐσιος: «Ο διάβολος θυμάται την προηγούμενη κατάστασή του»                                

- Γέροντα, ο διάβολος θυμάται την προηγούμενη κατάστασή του;

- Αν θυμάται λέει; Αυτός είναι πυρ και μανία, γιατί δεν θέλει να γίνουν άλλοι Άγγελοι, που θα τον αντικαταστήσουν. Και όσο πάει χειρότερος γίνεται. Εξελίσσεται στην κακία και στον φθόνο.

Ω, αν νιώση κανείς το κατάντημα του διαβόλου, θα κλαίη μέρα-νύχτα! Εδώ έναν καλό άνθρωπο βλέπει κανείς που αλλάζει, γίνεται εγκληματίας, και πόσο στενοχωριέται! Πόσο μάλλον να δη έτσι όχι έναν άνθρωπο αλλά έναν Άγγελο!

Κάποτε, ένας μοναχός* είχε πονέσει πολύ τους δαίμονες και, ενώ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, έλεγε τα εξής: «Εσύ Θεός είσαι και, άμα θέλης, μπορείς να βρης έναν τρόπο για να σωθούν και αυτοί οι δυστυχισμένοι δαίμονες, οι οποίοι, ενώ είχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρώτα, τώρα έχουν όλη την κακία και την διαβολιά του κόσμου και, εάν δεν μας προστάτευες, θα μας είχαν ρημάξει όλους τους ανθρώπους».

Ενώ λοιπόν έλεγε αυτά τα λόγια προσευχόμενος με πόνο, βλέπει ένα κεφάλι σκυλήσιο δίπλα του να του βγάζη την γλώσσα του και να τον κοροϊδεύη. Το επέτρεψε φαίνεται ο Θεός αυτό, για να πληροφορήση τον μοναχό ότι Εκείνος έτοιμος είναι να τους δεχθή, αρκεί να μετανοήσουν, αλλά αυτοί δεν θέλουν την σωτηρία τους. Βλέπετε, η πτώση του Αδάμ αντιμετωπίσθηκε με τον ερχομό του Θεού στην γη, με την Ενανθρώπηση. Ενώ του διαβόλου η πτώση δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπισθή, εκτός αν ταπεινωθή. Ο διάβολος δεν διορθώνεται, γιατί δεν θέλει. Ξέρετε πόσο θα χαιρόταν ο Χριστός! Και ο άνθρωπος, μόνον όταν δεν θέλη, δεν διορθώνεται.

- Γέροντα, ο διάβολος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη και τον αγαπάει και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει το τυπικό του;

- Εμ, πώς δεν το γνωρίζει! Αλλά η υπερηφάνεια τον αφήνει; είναι όμως και πονηρός. Προσπαθεί τώρα να κερδίση όλον τον κόσμο.

Σου λέει: «Αν έχω περισσότερους οπαδούς, θα αναγκασθή ο Θεός στο τέλος να λυπηθή όλα τα πλάσματά Του και θα με πάρη κι εμένα το σχέδιο!» Έτσι νομίζει. Γι’ αυτό θέλει, όσο μπορεί, να αποκτήση πιο πολλούς οπαδούς. Βλέπετε πού το πάει; Σου λέει: «Έχω τόσους με το μέρος μου! Θα αναγκασθή ο Θεός να χαρισθή και σ’ εμένα!» Χωρίς να μετανοιώση! Και ο Ιούδας το ίδιο δεν έκανε;

Ήξερε ότι ο Χριστός θα ελευθέρωνε τους νεκρούς από τον Άδη. Σου λέει: «Θα πάω κι εγώ πριν από τον Χριστό, για να με ελευθερώση κι εμένα». Βλέπεις πονηριά; Αντί να ζητήση συγχώρηση από τον Χριστό, πήγε να κρεμασθή. Και να δήτε, η ευσπλαχνία του Θεού λύγισε την συκιά, και αυτός μάζεψε τα πόδια του, για να μην ακουμπήσουν κάτω. Και όλα αυτά, για να μην πάη να πη ένα «ευλόγησον». Φοβερό! Έτσι λοιπόν και ο διάβολος, ο αρχηγός του εγωισμού, δεν λέει «ήμαρτον», αλλά συνέχεια ζορίζεται να αποκτήση περισσότερους οπαδούς...

*Ο μοναχός αυτός, όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ήταν ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»,
Λόγοι Α'

Χαρίλαος Ε. Παπαγεωργίου - Πρωτοπρεσβύτερος

  [προηγούμενη δημοσίευση:http://www.pemptousia.gr/?p=87368]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ  ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

 ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ

Ι. ΔΙΗΚΟΥΣΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ – ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ   ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ

Α. Θεός  και   άνθρωπος

Ο Γέροντας  αποτυπώνει  στη  διδασκαλία  του  το  διττό  δράμα  της  ανθρώπινης  ύπαρξης : την  εξύψωση  και  την  καταβαράθρωση, το  μεγαλείο και  την ατίμωση, τη δόξα  και  την  ασημαντότητα , τη  θεοείδεια και  την αμαύρωση του  κατ’ εικόνα. Γίνεται  ένας  βαθύς  ανατόμος  της  ανθρώπινης  τραγωδίας που  συνίσταται  στην  πάλη  δύο αντίρροπων δυνάμεων,δύο  νόμων  οι  οποίοι  επιζητούν  να κερδίσουν  την ψυχή  για  να της  χαρίσουν  είτε  την  αιώνια χαρά της  κοινωνίας είτε  την  αιώνια  θλίψη της  μοναξιάς. Η  μεγάλη  δωρεά  του  Θεού  προς  τον  άνθρωπο  είναι  η πλάση  κατ’ εικόνα  και  ομοίωσή  Του, η  ανάθεση  της  διαχείρισης της  κτίσης με  βασιλική  εξουσία , ως θεόπλαστου  και  θεοειδούς[267]. Καθίσταται  αθάνατος[268]  ως  υιός  Θεού  και δυνάμει αναμάρτητος , ιερουργός  του  κόσμου[269] και  κορωνίδα  της  κτίσεως[270].

Το  ανικανοποίητο  των  επιθυμιών  του, τον  οδηγεί  σε  μια  αυτάρκεια και απομόνωση που οδηγούν σ’ έναν διχασμό  και  μια  εσωτερική  σύγκρουση της  προσωπικότητός  του.[271]  Η  αποστασία από  τη  θεϊκή αγάπη  προκαλεί  την  αποσύνθεση  της  προσωπικότητός  του, γεννά απόγνωση, αφροσύνη  και  ασέβεια. Καθίσταται έτσι παροδικός , ξένος , παρεπίδημος , εκπίπτει  στη  χοϊκότητα[272]. Η πτώση  του  προκαλεί την έξοδό  του  από  την  παραδείσια  τρυφή και  την  είσοδό  του  στη  σκληρή  και πρόσκαιρη  ζωή,  στη βίωση  της  εσωτερικής  κενότητος, στην ανυπαρξία, την τετραχηλισμένη  ουδενότητα , τη  γυμνότητα , τη  χωρίς  ενδιαφέρον επιβίωση[273].

Με  τη φιλάνθρωπη    παρέμβαση όμως  του Θεού και  τη  διαιώνιση  της  θείας  οικονομίας στη  ζωή  της  Εκκλησίας ο  άνθρωπος  μπορεί  να  ανακτήσει  τη  χαμένη  αγιότητα, να  ξαναγίνει αποστολικός , καθολικός , οικουμενικός , αντιπρόσωπος  του  Θεού  στην  κτίση. Μπορεί να  περάσει  στην  απάθεια  δια  της  απροσπαθείας και  να  γίνει  θείος , γιορτινός , ελεύθερος.  Δύναται να μεταμορφωθεί  σε  καινή και κεχαριτωμένη  ύπαρξη, σε  θρόνο  Θεού και ναό  του αγίου Πνεύματος . Έχει  τη  δυνατότητα  να  βρεθεί χαρισματικώς εγγύς  του Θεού , θεός κατά  χάριν κι  ευδοκίαν  του  Ουρανίου Πατρός[274]. Η  νέα  εν  Χριστώ  ζωή  θα  του  ανοίξει  την  προοπτική της  αθανασίας,  θα  τον μετατρέψει  σε  ζώσα  απεικόνιση και «συμπαίκτη» του Χριστού στο παιχνίδι  της  σωτηρίας , ευωδία  πνευματική , φίλο  και κοινωνό  του Θεού δι’ υιοθεσίας[275]. Από  χοϊκός και  ψυχικός, καθίσταται ουρανοπολίτης, χριστογόνος,  χριστοτόκος , με  φωτοειδείς  οφθαλμούς  και « χάριν ανεκφοίτητον » [276].

Ο  Θεός προσδιορίζεται  μέσα  από  τα  μελετητικά  και  λειτουργικά  βιώματα  του  Γέροντος  με  όλα  τα  αποφατικά  προσδιοριστικά γνωρίσματα  όσον αφορά  στην ουσία  Του. Είναι  ο ακατάληπτος, ο  αόρατος, ο άκτιστος ,ο  αμέτοχος, ο ανέγγιχτος , ο ανεξιχνίαστος ο  απροσδεής και  απροσωπόληπτος[277].  Η  αγάπη  Του  όμως  για  το  πλάσμα  Του  τον άνθρωπο , Τον  ωθεί  στον  παροξυσμό[278]  της  Θείας  Οικονομίας.  Τον μετατρέπει , χάριν  του  ανθρώπου, σε  ζώντα, μεθεκτό, προσωπικό, συνόντα, υπαρκτό, αποκαλυπτόμενο, δρώντα, ένσαρκο, σώζοντα , πιστό  φίλο στις  επαγγελίες  Του[279]. Δια  της  εισόδου  Του  στην ανθρώπινη ιστορία, ο Θεός  φανερώνεται  κι  αποκαλύπτεται ως Ποιητής και Κριτής,   δεδοξασμένος  εν αγίοις, νικοποιός, οικειούμενος,  παιδαγωγός ,  βασιλεύς  σωτηρίας , βοηθός , γλυκύς , ελεήμων, ευίλατος ,  εξουσιαστής,  καταφυγή,  μακροθυμία, παντοδυναμία,  δικαιοσύνη,   παρουσία εν ουρανώ  και  επί γης, δεξιός οιακοστρόφος της  ανθρώπινης  ύπαρξης[280].

Η  εν  γένει  αναστροφή  Του  προς  τον  άνθρωπο  εμπνέεται  από  μιαν  αρχοντική  αγάπη  που  δε  συνθλίβει  αλλά ζωοποιεί  το « τετραυματισμένον  και  περιπεσόν  εις  τους  ληστάς πονηρούς  λογισμούς » πλάσμα  Του[281]. Η στάση  αυτή  του  Θεού ,  όταν  κατανοηθεί  πλήρως  από  τον  άνθρωπο , τον  κινεί  σε  μιαν  ερωτική  εκζήτησή  Του, εφόσον  πρώτος  Εκείνος  δια  της  εραστικής αγάπης Του αναζητά  τον  άνθρωπο. Η  σχέση  Θεού  και  ανθρώπου  είναι  ελεύθερη  κι  αξιοπρεπής ,  μολονότι  ο  άνθρωπος, μικροπρεπώς  φερόμενος,  επιδεικνύει  μεγάλαυχη αχαριστία  και  ουτοπική αυτάρκεια.

Ο γέροντας  Αιμιλιανός  δεν  διαπιστώνει μόνον  τα  ενεργήματα  του Θεού ούτε διατυπώνει απλώς  τις  θείες  συμπεριφορές. Μεταφέρει  τη  βιωματική  του  σχέση  με  τη  θεία  ωραιότητα  στην  καθημερινότητα  των  πνευματικών  του  τέκνων και  αγωνίζεται  για  να  επιτύχει , θεία  συνάρσει , τη  «λόγωση»[282]  των πνευματικών  του τέκνων , μιμούμενος  το  φρόνημα  του  Θεού  και   οδηγώντας  τους μαθητές  του  σε  θεομίμηση και  θεογνωσία.

Δανείζεται  χαρακτηριστικές  εικόνες  του  καθημερινού  βίου  για να  αναγάγει  σε  νοητό ύψος και να  καταστήσει  το Θεό  οικείο  και  συνάμα  μεγαλειώδη, ευπροσήγορο και ευίλατο παράλληλα  όμως  δυσπρόσιτο  και   αυστηρό.   Γενικά  μπορούμε  να  πούμε  πως  ο Γέροντας  αποδίδει  – κατά  αναλογίαν βέβαια – τα ιδιώματα  ενός  γνησίου  και  φιλοτέκνου  πατρός  που  μετέρχεται  τα  πάντα  για  την  αποκατάσταση  και  εμπέδωση  των  σχέσεων  αγαπητικής  κοινωνίας  με  τα  παιδιά  του.  Αρκεί  όμως  εκείνα  να  κατανοούν  σε  πόσο  τραγική  κατάσταση  περιπίπτουν , όταν  απομακρύνονται  από  την  ασφάλεια  της  πατρικής  αγάπης. Αυτή η  απομάκρυνση , στην  περίπτωση  της  σχέσης  με  το Θεό, αποφέρει  μόνον  πνευματικό θάνατο [283]. Πάντοτε όμως  υπάρχει  η  δυνατότητα  της  επιστροφής  και  η  αγκαλιά   της  υπομονητικής  και ευρύτατης  πατρικής  στοργής [284], που  εν  πλατυσμώ θύει  τον  μόσχον  τον  σιτευτόν  και  καλεί  προς  ευωχία πνευματική [285].

[Συνεχίζεται]

267. Ι.Μ. Μακρυνού, οπ.παρ. , σ. 521 κ.ε.
268. Αρχιμ. Αιμιλιανού , οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 2,   σ. 348-9, 258 , 345, 352-3  ,  τ.4  σ. 199,  τ.5  σ. 220, 236, 241-2  και 63, 238, 243.
269. πρβλ. Αρχιμ. Ιουστίνου  Πόποβιτς, Άνθρωπος και  θεάνθρωπος, Αθήναι 1968  σ. 40-49.
270. Μητροπολίτου Περγάμου ΙωάννουΖηζιούλα  , Η Κτίση  ως  ευχαριστία ,  Αθήνα 1992,  σ.112 κ.ε.
271. Αρχιμ. Αιμιλιανού , οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 3  σ. 158, τ. 4 σ. 190 , τ. 5  σ. 237 , 241.
272. Οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 2 σ. 148, 282, 134-5, 276, 280.
273. Οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 3  σ. 230 , 285, 189 , 53,  262,
274. Οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 4  σ. 5-6 ,  128-9,  68, 86, 130 , 128-9,  130, 67,  τ. 5 σ. 13, 31.
275. Οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 2 σ. 80,108 , 132, 181,125, 284, 126, 350, 95, 282-3, 345, 352-3, 96, 101, 196, 210, 180-1,  382,  272,  70-1,  151
276. Οπ.παρ.,  Κατηχήσεις τ. 5 σ. 220 , 241, 68, 55, 9, 64,  220, 242-3, 86.
277. Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 4 σ. 111, τ.5 σ. 141,20,  254  ,  9  , τ. 4 σ. 175 , 194
278. Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 2 σ. 208 , 202 , τ.5. σ. 158 , τ. 4 σ. 127, 73,  τ. 3  σ. 326-7, 71, 43.
279. Πρβλ. Εβρ. 10,24
280. Αρχιμ.Αιμιλιανού ,  οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 2. σ.185κε, 188,  210, 289, 206, 288-9,  τ.3. σ.209, 215-6, 210,  374, 49, 94, 98 , τ.5 σ. 86 , 4
281. Οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 2. σ. 258, 372-3, 161-2, 190, 178, 409,  411,  τ. 3. σ.198, 50, 10, 115,  358, 254, 243-4 , 110, 124-5, 142, 51, 254-5, 258,  71 , τ. 5 σ. 36,  256-7, 22.
282. Πρβλ Κατανυκτικό απόστιχο εσπερινού Κυριακής  Βαρέος  ήχου στην  Παρακλητική, , εκδ. ΦΩΣ Αθήναι χ.χ. , σ. 363.
283. Γεωργίου  Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική, εκδ. Πουρναρά , Θεσ/νίκη 1995 , σ.243.
284. Ιερομ. Γρηγορίου , Η Ιερά Εξομολόγησις, σχόλια,  Άγιον Όρος  1997, σ. 25-28
285. Αρχιμ. Βασιλείου , Η Παραβολή  του  Ασώτου υιού, εκδ. Αρμός,   Αθήνα 1990,  σ.19-22

Γέροντας Παΐσιος: «Ποτέ με το μάτι»!

Σε μία συζήτηση με τον αγιορείτη ιερομόναχο Δ. Δ και γνωρίζοντας την συχνή συναναστροφή του με τον Γέροντα Παΐσιο και στην επιμονή μου να μου διηγηθεί κάτι, μου αποκάλυψε θαυμαστή, σπουδαία και ωφέλιμη , κυρίως για εμάς τους ιερείς, ιστορία την οποία και παραθέτω.
Ήταν το πρώτο μου Πάσχα ως διάκονος στην Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου του Αγίου Όρους το έτος 1982 , ανέφερε στον γράφοντα ο ιερομόναχος.
Αξιώθηκα να λάβω μέρος στη αναστάσιμη Θεία Λειτουργία με ιερουργούντα τον πολιό γέροντα και ευλαβέστατο Καθηγούμενο Χαράλαμπο Διονυσιάτη.
Δεν θα σου πω, συνέχισε ο ιερομόναχος, για τα πνευματικά αισθήματα και τις θείες αλλοιώσεις από την συμμετοχή στη θ. λατρεία , προηγηθείσης βέβαια και της ανάλογης προετοιμασίας καθ΄όλη τη Σαρακοστή αλλά θα επικεντρώσω μόνο σε ένα περιστατικό σπουδαίας σημασίας για κάθε λειτουργό του Τριαδικού Θεού.
Καθώς λοιπόν προχωρούσε η θ. Λειτουργία ο γέρο- Χαράλαμπος, μνημόνευε όπως είχε αρχή, πλήθος ονομάτων.
Πλησίαζε η ώρα για να μπούμε στην θ. λειτουργία και συνέχιζε την μνημόνευση μαζί με τους άλλους ιερείς. Τότε εγώ, παρότι διάκονος αλλά με το θάρρος που προερχόταν από την μεγάλη μου αγάπη για τον γερο-Χαράλαμπο του λέω: Γέροντα, είναι πολλά τα ονόματα. Έφεξε. Δεν θα προλάβουμε. Πρέπει να καλύψουμε την πρόθεση για να προχωρήσουμε στη θ. Λειτουργία. Όλη την Διακαινήσιμο εβδομάδα έχουμε χρόνο να τα διαβάζουμε και θα τα τελειώσουμε… Αυτός με κοίταξε κάπως αυστηρά και μου λέει: "Πάσχα, διάκο, σήμερα και οι ψυχές αυτές από εμάς περιμένουν βοήθεια, ευλογημένε"!
Εγώ όμως γύρισα στους συλλειτουργούντας π. Παντελεήμονα και π. Σάββα και τους λέω : Ο Γέροντας δεν έχει σκοπό να τελειώσουμε σήμερα! Πάρτε τα χαρτιά με τα ονόματα για να αδειάσουν αυτές οι στοίβες … Λέω, μάλιστα, χαρακτηριστικά την λέξη κλειδί για την συνέχεια της συζήτησης : ‘’Πατέρες, τα ονόματα με το μάτι’’.
Και εγώ δυστυχώς το έκανα... Έπαιρνα το χαρτί με τα ονόματα , το έβλεπα σαν να το φωτογράφιζα και δεν διάβαζα ένα-ένα τα ονόματα. Την Τρίτη ημέρα του Πάσχα και ενόψει της χειροτονίας μου σε ιερέα επισκέφθηκα τον γερο- Παΐσιο.

Μόλις με είδε ο Γέροντας μου λέει : -άντε βρε παιδί μου, καιρό είχες να φανείς. -Πότε γέροντα να έρθω; Είχαμε τόσες ακολουθίες στο μοναστήρι, πού να βρω χρόνο. Και αφού μιλήσαμε αρκετή ώρα , λέω στο Γέροντα Παΐσιο: -Θα μου δώσετε τώρα και μία συμβουλή ως δώρο για την χειροτονία μου; -Πήγαινε διάκο τώρα, τόσες φορές τα είπαμε. Όσα σου λέω πάντα αλλά και τα σημερινά είναι το δώρο.
Εγώ όμως επέμενα λέγοντας πως θέλω ένα έξτρα δώρο για την χειροτονία μου, πιο συγκεκριμένο. Με χτυπούσε ο Γέροντας στην πλάτη καθώς με ξεπροβοδούσε μέχρι τον φράχτη της καλύβης του και μπρός στην επιμονή μου, μου λέει : -Πως να ξεμπλέξω με εσένα! Άντε να σου πω. Να σου κάνω το δώρο. Άκου διάκο: όταν μνημονεύεις ονόματα να μην βαριέσαι και "ποτέ με το μάτι"! Πάντοτε με την ψυχή σου.
Το θαυμαστό είναι ότι ο Γέροντας Παΐσιος μου απάντησε με τα λόγια που έλεγα στους άλλους: "με το μάτι τα ονόματα".
Ποτέ με το μάτι, συνέχισε ο Γέροντας αλλά να βλέπεις την ψυχή που μνημονεύεις, τι βάσανα , τι πειρασμούς και τι δοκιμασία έχει και τότε, παιδί μου, θα δείτε θαύματα στο Θυσιαστήριο.
Αλλιώς , συνέχισε ο γέρο- Παΐσιος, παραπάνω αξία έχω εγώ στο Θεό που βάφω καμιά φορά τα παπούτσια μου (και έκανε την κίνηση ο Γέροντας) και λέω και την ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, παρά εσείς που τάχα μνημονεύετε και παίζετε στο θυσιαστήριο....

Μυαλό παλιάς εποχής- Γέροντα Παΐσιου Αγιορείτη ,Χαριτωμένες διδαχές.

 

 

— Γέροντα, πως να αποκτήσω την απλότητα;
— Να ανοίξω το κεφάλι σου και να βάλω μυαλό… παλιάς εποχής!
Να μπεις στην απλότητα του Γεροντικού, για να γνωρίσεις την πνευματική επιστήμη,
η οποία ανεβάζει και ξεκουράζει την ψυχή, και τότε το κεφάλι δεν πονάει.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου «Χαριτωμένες Διδαχές, με παραβολές και παραδείγματα», εκδόσεις «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 2003

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ παπα Γιώργης Δορμπαράκης

(επί τη αγιοποιήσει του τη 13^η Ιανουαρίου 2015)

 

Τον Γέροντα τον άγιο,

Παΐσιο αγιορείτη,

αποπειράθηκα κι εγώ,

σαν άλλους να φωτογραφίσω.

Την ώρα που απόμερα,

έξω στ’ «αρχονταρίκι»,

ενός παπά τον καημό εβάσταζε,

το κομποσχοίνι ξεκουκίζοντας,

«πάγωσα» την εικόνα του,

ως φυλαχτό να έχω.

Τα μάτια του έστρεψε μεμιάς,

την ώρα εκείνη που ο φακός

τον έβαλε σημάδι,

και λίγο σαν να σκιάχτηκε.

Όταν στη Δάφνη γύρεψα

τη μηχανή και πάλι,

τότε και μόνο διαπίστωσα

πως «όλως αναιτίως»

είχε εξαφανιστεί.

- Όσιε του Θεού Παΐσιε

Του Β. Χαραλάμπους

Βίον φωτοειδή ηκολούθησας

την ανείκαστον ζωήν επόθησας

Όσιε του Θεού Παΐσιε.

Την ματαίαν δόξαν κατεφρόνησας

δια τούτο την ακένωτον δόξαν

παρά του Παντοκράτορος Θεού έλαβες.

Πάντων χωρισθείς

και πάσι συνηρμοσμένος

τοις θλιβομένοις πλουσίως δέδωκας

ολοκάρδιον στοργήν.

Ως πυρ φλογιζόμενος όλος

ικέτης προς Θεόν γέγονας Όσιε.

Χάριν  έλαβες παρά Θεού

Όσιε του Θεού Παΐσιε

δια τούτο ικέτης γενού

προς τον γλυκύτατον Ιησούν

ίνα του γνόφου απαλλαγώμεν

οι κοπιώντες κακοίς.

Γέροντας Παΐσιος: Ο Θεός την διάθεση βλέπει και βοηθάει

- Αν τα χρόνια μας ζητήσουν κάτι παραπάνω και δεν έχεις πνευματική κατάσταση αλλά μόνο διάθεση, θα μπορέσεις να σταθείς;

Πως δεν θα μπορέσεις; Ο Θεός την διάθεση του ανθρώπου βλέπει και βοηθάει. Ύστερα, συχνά, σε δύσκολες στιγμές, και άνθρωποι που δεν φαίνονται για παλικάρια, δείχνουν μεγάλη παλικαριά.

Να, θυμάμαι, στον στρατό ήταν ένα υπολοχαγός που ποτέ δεν είχε δείξει ούτε θυσία ούτε παλικαριά. Μια φορά που κινδυνεύαμε να μας πιάσουν οι αντάρτες, είχε σταθεί σε ένα εξωκκλήσι και με ένα αυτόματο τους καθήλωσε, μέχρι να οπισθοχωρήσουμε, και σωθήκαμε. Στάθηκε εκεί και έριχνε με το πολυβόλο, πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, και δεν τους άφηνε να περάσουν. Στο τέλος έφυγε, για να μην τον δούμε. Και ύστερα, ούτε καν είπε «εγώ τους καθυστέρησα και μπορέσατε να σωθείτε…», για να καμαρώσει κ.λπ.

Λέγαμε όλοι «ένα αυτόματο μας έσωσε», έλεγε και αυτός: «Ένα αυτόματο μας έσωσε». Κι τελικά είδαμε ότι ο τάδε ήταν στην μονάδα, ο τάδε ήταν, εκείνος μόνον απουσίαζε και εξακριβώσαμε ότι αυτός ήταν. Αν τον έπιαναν οι αντάρτες, ξέρεις τι θα τραβούσε; Θα έβγαζαν όλο το άχτι τους επάνω του. Δεν θα του το χάριζαν, Σου λέει: «Εσύ μας έκανες τόση ζημιά. Έλα εδώ, να σου βγάλουμε τα νύχια με την πένσα».

Κοσμικός άνθρωπος και να κάνη τέτοια θυσία! Θυσιάστηκε, γιατί αυτός κινδύνευσε περισσότερο από όλους μας. Εσείς βάζετε τον εαυτό σας σε τέτοια θυσία; Εκείνος ούτε Πατερικά διάβαζε, ούτε από πνευματικά ήξερε…

Τον γνώριζα, είχε μια απλότητα, μια τιμιότητα . Και ήταν άλλοι που έβρισκαν κανένα σκοτωμένο αντάρτη, του έκοβαν το κεφάλι και το γύριζαν στο χωριό και έκαναν τον παλικαρά! Για αυτό δεν φθάνει να έχει κανείς μόνον παλικαριά, πρέπει να έχει και το πνεύμα της θυσίας, για να έχει αντίκρισμα η παλικαριά.

Από το βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση» Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β’

Γέροντας Παΐσιος: Η ποιότητα της Προσευχής μετράει

-Γέροντα, όταν έχουμε ένα σοβαρό αίτημα για κάποιο σοβαρό θέμα , μήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται με νηστεία;
-Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση. Είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται. Η νηστεία, η άσκηση ,είναι προϋποθέσεις. Αλλά για να γίνει σωστή προσευχή, πρέπει να πονάει κανείς για τους άλλους. Γιατί είναι και τυπικό πολλών Χριστιανών της εποχής μας να μη θέλουν να στενοχωρηθούν.

Και συνταξιούχοι ακόμη που όλη τη μέρα κάθονται, δεν πάνε να πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλελειμμένο, γιατί αυτό έχει φασαρία.

Θα φάνε, θα πιουν τον καφέ τους και θα κάνουν ένα περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκομείο που έχει νοσοκόμους, σε κάτι οργανωμένο, για να δουν έναν άρρωστο,γιατί αυτό είναι πιο εύκολο . Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισμό τους ότι έκαναν το καθήκον τους.

Πόσους έχω στριμώξει να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα! Αυτοί τίποτε.

Στο Άγιο Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και ,αντί να βρέξει, έπιασε πυρκαγιά! Δεν γίνεται η Λιτανεία σαν να κάνουμε περίπατο.

Θέλει να πονέσουμε. Μπορεί να παραμείνει πειρασμός ή μια δύσκολη κατάσταση, αν κάνουμε καρδιακή προσευχή οι καλόγεροι;

Παρόλα τα δύσκολα χρόνια, βλέπω στα μοναστήρια να επικρατεί ένα πνεύμα… Να είμαστε χαρούμενοι! Εδώ καίγεται ο κόσμος!

Μας ζητούν να κάνουμε μια αγρυπνία, ας υποθέσουμε, για έναν άρρωστο, και ψάλλουμε «Ανοίξαντός Σου την χείρα» και χαιρόμαστε.

Εμείς περνάμε ευχάριστα την ώρα μας και ο άλλος εν τω μεταξύ πεθαίνει. «Κάνουμε, λέει, αγρυπνία για τον άρρωστο» . Τι αγρυπνία;

Εσείς κάνετε διασκέδαση. Αυτό είναι πνευματική διασκέδαση. Μερικές φορές, ούτε όταν ιερέας λέει «Υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων», προσευχόμαστε για έναν άρρωστο. Θα βοηθούσαμε πιο πολύ, αν κάναμε και λίγη ευχή με κομποσκοίνι. Δεν λέω να καταργήσουμε τις πανηγυρικές αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να διαθέτουμε και λίγη ώρα, για να κάνουμε τουλάχιστον ένα-δυο κομποσκοίνια λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλον σου» .

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα. Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φθάνει αυτό. Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή, θα είχε αλλάξει ο κόσμος. Για αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνονται από την καρδιά.

Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλοσύνη.

Όταν ερχόμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον θεό με τη συνεχή δοξολογία, και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπό μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.

Πηγή: Από το βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση», του Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β΄

Γέροντας Παΐσιος: «Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες;»

«Φοβάμαι πως το πολύ χρήμα μας έχει κάνει ζημιά»
Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε. Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο. Παραπονιόταν ότι τα παιδιά του ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν.

Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες, επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά.

Ακόμη και στο ευχέλαιο, που οι γονείς κάνουν μία φορά το χρόνο στο σπίτι τους και τα παιδιά, όσο ήταν μικρά συμμετείχαν, τώρα αντιδρούν και δεν παρευρίσκονται.

Ο γιατρός έδειχνε πολύ κουρασμένος και απελπισμένος για την πνευματική αδράνεια των παιδιών του. Και νόμιζε ότι όλες οι προσπάθειες, οι δικές του και της γυναίκας του πήγαν χαμένες, δεν έπιασαν τόπο, δεν άγγιξαν τα παιδιά.

Σε κάποια στιγμή ο γιατρός, βάζοντας το κεφάλι μέσα στις δυο του παλάμες, σαν να ήθελε να καλύψει το πρόσωπό του από ντροπή, μου είπε: Φοβάμαι πως το πολύ χρήμα μας έχει κάνει ζημιά.

Τον ρώτησα να μου πει, τί εννοούσε και εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχτηκε ότι είχαν ξεφύγει από το μέτρο κι είχαν αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία απολύτως μη αναγκαία. Έχουμε τρία μεγάλα σπίτια, μου είπε. Ένα για μας και από ένα για το κάθε παιδί. Επίσης, δυό εξοχικά, τέσσερα ακριβά αυτοκίνητα, ένα σκάφος, καταθέσεις, πολλά υλικά.

Και συνέχισε: τα παιδιά κακόμαθαν και τώρα μας κατηγορούν ότι προκαλούμε.

Επίσης, μας λένε ότι έχουμε παντρέψει πολύ όμορφα τον πλούτο και τον Χριστιανισμό. Και με παρακάλεσε να του πω τί πρέπει να κάνει για να βρουν πάλι την ειρήνη και την ενότητα στην οικογένεια τους.

Του είπα να τα δώσουν όλα στους φτωχούς και να κρατήσουν μόνο ένα σπίτι, ένα εξοχικό και τους μισθούς τους. Τρόμαξε, άλλαξε χρώμα, φοβήθηκε, απογοητεύθηκε από την απάντηση που του έδωσα.

Έφυγε και δεν ξαναήλθε. Είχε δεθεί με τα εδώ, όχι τα Άνω. Γι’ αυτό και τα παιδιά του αναζήτησαν άλλο τρόπο ζωής, διαφορετικό από αυτόν που οι γονείς τους είχαν προτείνει.

Όταν ακούω ότι υπάρχει μεγάλη φτώχεια, ανέχεια, πονάω πολύ και δεν μπορώ να προσευχηθώ.

Δεν λέω, όταν έχεις δύο χιτώνες να δώσεις τον ένα. Αυτό είναι ασυνήθιστο και δύσκολο για τους πολλούς. Αλλά, αν θέλεις να λέγεσαι χριστιανός και κατέχεις όλα τα αγαθά του Θεού, γιατί ιδρώνεις και αγωνιάς για το παραπάνω και δεν κάνεις ελεημοσύνες και καλά έργα; Να ξέρεις, ότι θεμελιώνει στην άμμο, όποιος έχει πολλά χρήματα και τα διαχειρίζεται εγωιστικά, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και τη δυστυχία των συνανθρώπων του.

Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες; Όλα εδώ μένουν. Μόνο οι αγαθοεργίες πηγαίνουν στον ουρανό. Ξέρεις γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Για το χρήμα.. Γιατί οι πλούσιοι δεν μπορούν να βάλουν χαλινάρι στη λαιμαργία τους και οι φτωχοί δεν εύχονται να αποκτήσουν τα αναγκαία, αλλά ζηλεύουν τα πλούτη και τη δόξα των πλουσίων.

Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές, ώστε να φεύγουν τα χρήματα για φιλανθρωπίες. Είναι σκάνδαλο να υπάρχουν τσέπες γεμάτες λεφτά και να είναι ραμμένες.

Του Τάσου Μιχαλά, «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»

"Ο Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθά"

Μαρτυρία του κ. Ταμιωλάκη Ελευθερίου από την Κρήτη :

«Βρέθηκα κάποτε σε δύσκολη θέση εξ αιτίας των πολλών μου υποχρεώσεων, και πήγα να δω τον Γέροντα για να με στηρίξη.

Μέσα στα χιόνια με πολύ άσχημο καιρό έφθασα και χτύπησα την πόρτα.

Μου άνοιξε ο Γέροντας και με έβαλε μέσα γρήγορα .

« Σε περίμενα » , μου είπε .

Εγώ φυσικά δεν τον είχα ενημερώσει.

Με έβαλε να καθήσω κοντά στην σόμπα και άρχισε με υπομονή να μου φτιάχνη τσάι .

Εβαλε νερό στο μπρίκι και έκανε το σταυρό του λέγοντας, « δόξα σοι ο Θεός! »

Έβαλε το τσάι στο μπρίκι , ξανάκανε το σταυρό του και ξαναείπε, « δόξα σοι ο Θεός! »

Έβαλε τέλος το μπρίκι στη φωτιά και ξανά πάλι το σταυρό του και ξανά, «δόξα σοι ο Θεός! »

Μέχρι τότε δεν μου είχε πει λέξη εκτός από το « σε περίμενα » .

Εγώ τον παρακολουθούσα και άρχισα να νευριάζω με την απάθειά του , γιατί εμένα με καίγανε τα δικά μου.

Όταν έβρασε το τσάι , μου έδωσε το κύπελλο , με κοίταξε με εκείνο το αθώο και συμπονετικό βλέμμα του και με ρώτησε ήρεμα τι είχα και γιατί φαινόμουν ανήσυχος.

Εγώ νευριασμένος άρχισα να του ξεφουρνίζω τα προβλήματά μου με έμφαση , τονίζοντας ότι ο κόσμος έξω έχει πολλές σκοτούρες.

Εκείνος μισοχαμογέλασε , ήπιε μια γουλιά από το δικό του τσάι και μου είπε απαθέστατα:

« Ε, και τι ανησυχείς; Θα βοηθήσει ο Θεός » .

Εγώ νευρίασα ακόμη περισσότερο και με το θάρρος που του είχα, γιατί τον αγαπούσα πολύ, του είπα:

« Ε, καλά τώρα, Γέροντα, ο Θεός βοηθάει μια, βοηθάει δυο. Υποχρεωμένος είναι να βοηθάει συνέχεια; » .

Τότε με κοίταξε σοβαρά και μου είπε κάτι που με κεραυνοβόλησε κυριολεκτικά:

« Ναι » , μου είπε, « υποχρεωμένος είναι » .

Ήταν τόσο μεγάλη η σιγουριά του και τόσο φανερό ότι αυτό το ήξερε από πρώτο χέρι που ξαφνικά μου ήλθαν τα πάνω κάτω.

Μου έφυγαν τα νεύρα, ηρέμησα, ένιωσα μια απέραντη γαλήνη και είχα μόνο μία απορία που του την είπα : « Καλά, και γιατί είναι υποχρεωμένος ο Θεός να μας βοηθά; »

Την απάντηση που μου έδωσε , μόνο ένας άνθρωπος που νιώθει πραγματικά σαν παιδί του Θεού και έχει παρρησία στον πατέρα του μπορούσε να μου δώση.

Μου είπε : « Όπως εσύ που έκανες παιδιά ,νιώθεις τώρα την υποχρέωση να τα βοηθήσης και ξεκινάς από την Θεσσαλονίκη και έρχεσαι εδώ με τέτοιον καιρό γιατί ανησυχείς, έτσι και ο Θεός που μας έφτιαξε και μας έχει παιδιά Του ενδιαφέρεται και Αυτός για μας, και νιώθει την ανάγκη να μας βοηθήση.

Ναι, υποχρεωμένος είναι! »

Η αμεσότητα αυτής της απάντησης ήταν τέτοια που ξαφνικά μου έφυγε ένα βάρος και έπαψα από τότε οριστικά να ανησυχώ για το μέλλον » .

Από το βιβλίο « Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου»
Ιερομόναχου Ισαάκ
Άγιον Όρος 2004